Dün gece bitirdim oyunu. Yorumu spoiler'a saklayalım.
Oyun keşke açık dünyası konusunda elimizden tutsaymış biraz diyorum ya da belki her act için ayrı bir açık dünyası olsa gibi. Sağa sola Danger yazan yer koymuşlar, ne zaman girmemiz gerekiyor belli değil. Oyunun taa başında kırılabilecek yerler var ama onun için 4 tane kukla kurtarmamız gerekiyor. Metroidvania mısın kardeşim sen? Taa ilk bölgelerde sağa sola koyulmuş, nerede olduğunu unuttuğum şeyleri kırmak için hangi hevesle geriye döneyim ben?
Sahiller oyuna farklı bir tat katmış ama fizik olarak sınıfta kalıyor, o yüzden biraz tatsız. Verilen ödüller de üzerine soğuk su içiren türden. Yüzme kıyafetini bir kere verirsin tamam da yani ne bileyim. Aynı şakayı tekrar yapınca komik olmuyor bence.
Genel olarak keşif yönünden zayıf bir oyun. Sürekli kozmetik ya da plak topluyoruz. Onun yerine hikâyeyi öğrenseydik mesela çok daha keyifli olurdu. Şurada ne varmış diye gidiyorum, bomboş. Sadece bir plak var içeride. Ne anladım bu işten? Böyle 5-10 yer vardı, bir o kadar daha vardır.
Özetle, şahane bir görselliği var, harika bir konu bulmuşlar ama bunu çok daha iyi yedirseler gerçekten 10/10 bir oyun olurmuş. Ellerinden bu kadar gelmiş, eyvallah. Ubisoft'un elinden kurtulup böyle harika bir oyun yaptığınız, farklı bir soluk getirdiğiniz için helal olsun zaten.
Oyunun dövüş sistemi pek sevdiğim bir tarz değil ama oldukça dolu dolu olmuş, parry ve dodge sistemleri de güzel ve renkli eklemeler olmuş. Yine de fanı olacağım bir sistem değil ama kendi içerisinde gayet güzel. O yüzden bir eleştirim yok.
Hiçbir şeyin ödülünü almasa bile en azından şarkılarıyla ödül alması gerekiyor. Muazzam iş. Günlerdir mırıldanıyorum. Evde bale yapmadığım kaldı, belki de yapmışımdır.
Hikâyeye de şarkı üzerinden değinmek istiyorum aslında. İlk act'ın sonunda Gustave'ın ölmesi insana sağlam koyuyor, birine yakınlık hissedilecekse ona hissedilebilir çünkü. Oyunun başında Maelle'i de sevmiştim aslında ama kim olabileceğine dair emareler gördükçe ondan da uzaklaşmıştım, oyun ilerledikçe de zaten bağı hepten kopardım, buna final de dâhil. Her neyse, aslında bunlar tuzlukmuş tarzı bir hikâye anlatılıyor, böyle yazdığıma bakmayın kötü değil, yine de bu sonuçlandırma Gustave'ın ölümünü benim gözümde küçültmüyor. Paragrafın başında da söylediğim gibi oyunun şarkısında bile Gustave'ın evi/kubbeyi koruyacağından bahsediyor. Bu sanat sepet tayfa diye hor görülen kısım tam olarak Dessendre ailesi herhâlde. 
Böyle berbat bir sistemin içine düştükleri için Gustave'a da saz arkadaşlarına da Monoco'ya da Esquie'ye de Gestral'lara da üzüldüm. Kendilerini deli etmiş bir ailenin oyuncağı olmuşlar. O dünya gerçek dünya olmasa bile gönlümdeki dünya o dünyadır. İçindeki karakterlerin heyecanı, üzüntüsü, sevgisi, korkusu bu ailenin yaşantısından çok daha gerçek, çok daha doludur.
Bir sonraki oyunları da bu denli yaratıcı olur umarım. Empati yapabildiğimiz birden fazla karakter, çok daha dengelenmiş, içi doldurulmuş, keşfetmeyi gerçekten ödüllendiren bir dünya sundukları zaman gerçekten bir başyapıt ortaya çıkacaktır. Ben Metacritic ve kullanıcıların oyu kadar yükseğe çıkamayacağım bu oyun için. Yine de yılın en iyi işlerinden biri olduğu şüphesiz. Mabadımdan sallama bir 87 vereyim hadi.
Sahiller oyuna farklı bir tat katmış ama fizik olarak sınıfta kalıyor, o yüzden biraz tatsız. Verilen ödüller de üzerine soğuk su içiren türden. Yüzme kıyafetini bir kere verirsin tamam da yani ne bileyim. Aynı şakayı tekrar yapınca komik olmuyor bence.
Genel olarak keşif yönünden zayıf bir oyun. Sürekli kozmetik ya da plak topluyoruz. Onun yerine hikâyeyi öğrenseydik mesela çok daha keyifli olurdu. Şurada ne varmış diye gidiyorum, bomboş. Sadece bir plak var içeride. Ne anladım bu işten? Böyle 5-10 yer vardı, bir o kadar daha vardır.
Özetle, şahane bir görselliği var, harika bir konu bulmuşlar ama bunu çok daha iyi yedirseler gerçekten 10/10 bir oyun olurmuş. Ellerinden bu kadar gelmiş, eyvallah. Ubisoft'un elinden kurtulup böyle harika bir oyun yaptığınız, farklı bir soluk getirdiğiniz için helal olsun zaten.
Oyunun dövüş sistemi pek sevdiğim bir tarz değil ama oldukça dolu dolu olmuş, parry ve dodge sistemleri de güzel ve renkli eklemeler olmuş. Yine de fanı olacağım bir sistem değil ama kendi içerisinde gayet güzel. O yüzden bir eleştirim yok.
Hiçbir şeyin ödülünü almasa bile en azından şarkılarıyla ödül alması gerekiyor. Muazzam iş. Günlerdir mırıldanıyorum. Evde bale yapmadığım kaldı, belki de yapmışımdır.
Hikâyeye de şarkı üzerinden değinmek istiyorum aslında. İlk act'ın sonunda Gustave'ın ölmesi insana sağlam koyuyor, birine yakınlık hissedilecekse ona hissedilebilir çünkü. Oyunun başında Maelle'i de sevmiştim aslında ama kim olabileceğine dair emareler gördükçe ondan da uzaklaşmıştım, oyun ilerledikçe de zaten bağı hepten kopardım, buna final de dâhil. Her neyse, aslında bunlar tuzlukmuş tarzı bir hikâye anlatılıyor, böyle yazdığıma bakmayın kötü değil, yine de bu sonuçlandırma Gustave'ın ölümünü benim gözümde küçültmüyor. Paragrafın başında da söylediğim gibi oyunun şarkısında bile Gustave'ın evi/kubbeyi koruyacağından bahsediyor. Bu sanat sepet tayfa diye hor görülen kısım tam olarak Dessendre ailesi herhâlde. Böyle berbat bir sistemin içine düştükleri için Gustave'a da saz arkadaşlarına da Monoco'ya da Esquie'ye de Gestral'lara da üzüldüm. Kendilerini deli etmiş bir ailenin oyuncağı olmuşlar. O dünya gerçek dünya olmasa bile gönlümdeki dünya o dünyadır. İçindeki karakterlerin heyecanı, üzüntüsü, sevgisi, korkusu bu ailenin yaşantısından çok daha gerçek, çok daha doludur.Bir sonraki oyunları da bu denli yaratıcı olur umarım. Empati yapabildiğimiz birden fazla karakter, çok daha dengelenmiş, içi doldurulmuş, keşfetmeyi gerçekten ödüllendiren bir dünya sundukları zaman gerçekten bir başyapıt ortaya çıkacaktır. Ben Metacritic ve kullanıcıların oyu kadar yükseğe çıkamayacağım bu oyun için. Yine de yılın en iyi işlerinden biri olduğu şüphesiz. Mabadımdan sallama bir 87 vereyim hadi.
