Artık söylemenin geçte olsa vakti geldi
One Piece’te beni ve eminim bir çok kişiyi rahatsız eden bir anlatım tarzı var.
Seriyi ne kadar sevsem de, artık beni yoran bir anlatım tercihi var: Flashback sahneleri yalnızca izleyiciye bilgi vermek için kullanılıyor. Bonney ve Kuma’nın geçmişi gibi duygusal ve derin hikâyeler, yalnızca biz seyircilere sunuluyor. Luffy ve tayfası bu yaşanmışlıklardan habersiz, hikâyeyle organik bir bağ kuramıyor. Bu da anlatının etkisini bir noktada yüzeysel kılıyor.
Özellikle bunu Attack on Titan’la kıyasladığımda fark daha da netleşiyor. Orada tüm gizemleri karakterlerle birlikte keşfettik. Bilgiyi yalnızca izleyiciye değil, karakterlere de adım adım sunuyorlardı. Bu da merak unsurunu güçlendiriyor, karakterlerle empati kurmamızı kolaylaştırıyordu.
Kaç defa bu tarz flashback izlediğimizi bilmiyorum ama her defasında biraz daha az etkileniyorum. Artık bu yöntem yorucu hale gelmeye başladı.
Yine güncel bölümlerde flashback sahneleri olmaya başladı ve o kadar eminimki son bölümdeki Shanks'ın kolu olayı sadece bizi bilgilendirmek için yapılmış bir flashback olacak. Tayfa farkında dahi olmayacak..