Bir uyarlama yapılırken onu yapanın eserin ruhunu çözmesi gerekir.
Ne demek istediğimi kitap uyarlamaları üzerinden anlatayım, bir romanı üstünde hiçbir değişiklik yapmadan sadece karakterleri ve diyalogları taşıyarak beyaz perdeye aktarırsanız muhtemelen başarısız bir uyarlama olur. Çünkü bir roman sadece bundan ibaret değildir. Karakterlerin iç düşünceleriyle anlatılanlar, betimlemeler vesaire de çok önemlidir. İşin içine süre sıkıntısı gibi teknik mevzular da girmekte tabiki. Bu yüzden o kişinin direkt beyaz perdeye taşınamayacak tasvirleri başka şekilde taşıması lazım. Ek sahneler olur, ek diyaloglar olur, görsellik yoluyla verilen sembolizm olur fark etmez. Bunun ise düzgün yapılabilmesi için uyarlayacak kişinin eseri çok iyi özümsemesi, anlaması gerekir.
Neyse oyun uyarlamalarındaki sorun şu, oyun uyarlamasını da düzgün yapmak için o oyunu özümsemek gerekiyor. Ama yaşı aşmış senaristler arasında oyun oynayan çok az kişi var. Çoğunluğu sadece oyunun dümdüz kağıttaki senaryosu üzerinden gidiyor. Dolayısıyla oyunu da, oyunun ruhunu da anlayamıyor. O yüzden şimdiye kadar genelde hep kötü sonuçlar çıktı.
Ama zamanla oyun denince uzaylı zamazingosuna bakıyormuş gibi kalmayan senaristlerin yerini oyunlardan anlayan, oyun oynayabilecek yeni nesil senaristler doldurdukça daha iyi oyun uyarlamaları görebileceğiz.
