Final aceleye gelmiş.
Hyakkimaru da, Tahomaru da bir anda kalp değişikliği yaşıyorlar. Yani ortada bir şeyler yaşama, bir şeyler düşünme tarzı bir şey yok.
Hadi Hyakkimaru, Dororo'yu hatırladı da bir anlığına fikir değiştirdi.
Tahomaru'ya ne oluyor? Daha yeni yaralı anaları başında bekleyen yavruları diri diri yakacak kadar vicdanını köreltmişti.
Dahası o son iblis ne ezik bir şeymiş. Biri kazayla çarpsa ölürmüş zaten. Kendini bir gösterdi, sonra Hyakkimaru üzerine hopladı ve öldü.
"Hyakkimaru gözlerini aldığında göreceği ilk şey babasının ölümü olabilir mi?" diye düşünüyordum.
Hyakkimaru yanlarından ayrılırken yıkılan tahtayı görünce üzülmüştüm, dediğim çıktı diye ama sonraki sahnede sapasağlamdılar.
Sonra öğrendik ki ölmüşler.
E madem öleceklerdi niye sonrasına bir şey koymuşlar ki? O ayrılma sahnesinden sonrasını yapmasalarmış.
Daigo Kagemitsu da çok yavan kalmış. O savaş alanındaki çaresizliğini, çıldırışını falan görseydik keşke. Şimdiye kadar gördüğümüz o acımasız ve zorba adam, bir anda süklüm püklüm ağlar hale geldi.
O kadar basitti madem niye bu kadar bölüm biz Tahomaru ve babasının hırsını, kötülüğünü gördük?
Mutlu son oldu. Bundan şikayet etmiyorum. Böyle bir hikayeye acıklı bir sonu yakıştıramıyorum, yüreğim el vermiyor. Ama keşke biraz daha yayılsaymış konular ve daha derin bir şekilde işlenseymiş.