Bugün devamsızlık yüzünden gittiğim matematik dersinde yazdım. Aslında başka bir yazmaya niyetlenmiştim ama Ayşe yazınca aklım kaydı. 
Hiçbir edebi kaygı taşımamakta. Sadece öylesine, can sıkıntım geçsin diye yazdığım için düzenleme gereği duymadım. İyi okumalar
***
Yoğun stresi üzerinden atmak için geldiği tatilin zehir olduğu günlerdendi Ayşe’nin. Karşısında dikilen üç kıllı maymun suratlı herifin bakışları midesinde garip hareketlere sebep oluyordu. Bir saat kadar önce yediği çok pahalı olan ve adını söylemeyi beceremediği, bu yüzden garsonun yarısı kesilmiş garip bıyıklarının altından gülmesine neden olan, yemekleri kusmak istemiyordu. Adamlara arkasını dönüp yürümeye başladı sadece.
‘’Korktun mu bebek!’’ dedi içlerinden biri.
Ayşe arkasına bakmayı düşünmedi bile. İlerlemeye devam etti. Arkasından ritmik bir şekilde yere basan kundura ayakkabıların sesini duyabiliyordu. Şortun altına giyilmiş ve topuğuna basılmış sivri burun iskarpinler. Düşünmesi bile iğrençti. Gerçekten midesi kusmak için onu zorluyordu. Ama yapamazdı.
‘’Baksana abi, ürkek bir ceylan gibi mübarek!’’ Az önce bebek diyen adamdı konuşan. Attığı öpücüğün sesini duyar gibi oldu. Yüzü buruştu.
‘’Analar neler doğuyor be!’’ Atılan kahkahaların kafasının içinde yankılanmasından be kaçak içki kokan nefeslerin soğukluğunun artmasından üçlünün iyice yaklaştığını kestirmek zor değildi. Adımlarını hızlandırmakla yetindi tekrar, tekrar.
Çok geçmemişti, sadece yirmi dakikalık yürüyüşünün, bazı yerlerde koşarcasına yürümüştü, ardından yolun sonundaki ışık gözlerinden girip kalbine yöneldi. Ağzındaki ekşi tat ışıkla arasındaki mesafe azaldıkça, onunla birlikte azaldı. Onun yerini tatlı ve canlı bir hava kaplamaya başladı. Beyaz atının üzerinde gelen prensi olmalıydı ışığın kaynağı. Bir güneş gibi doğacaktı gecesine, bu gece o geceydi. Tam ihtiyacı olduğu anda gelen hayallerinin erkeği, tıpkı bir prens gibi…
Gözlerini kapattı ve topuklu, kırmızı ayakkabılarını hızla çıkartıp koşmaya başladı. Beyaz atlı prensine kavuşmanın verdiği haz ayağına batan taşların acısını silip süpürüyordu.
Tam prensine iki nefes uzaklık kalmıştı ki gözleri aniden ve kendiliğinden açılıverdi. Bacakları aniden durdu, gözleri büyüdü. Karşısında ceketini sol omzuna atmış bir adam duruyordu. Sap elinde durmadan salladığı siyah bir teşbih vardı. Bağrı açık gömleğinden fırlamaya çalışan kılları ve en önemlisi topuğuna basılmış sivri burun iskarpinleri… Beyaz çoraplarının parlamasını o an için önemsemedi.
Hemen yanında beliren ara sokağa doğru koşmaya başladı. Ayakkabıları elindeydi. Yolu bir caddeye çıkınca durdu. Göz ucuyla geldiği sokağa baktı. Ne yolunu kesen üç adam ne de beyaz çoraplı prensi yoktu arkasında. Elini duvara dayadı. Midesinde çoktan unuttuğu hareketlenme yaptığı kısa maraton koşusuyla birlikte zirveye ulaşmıştı.
Kustu. Çıkardığı yemeklerin arasında bıyık vardı. Garsonun kesilmiş tarafı gibiydi. Midesi tekrar hareketlendi. Tam tekrar kusacaktı ki, kahkahaları duydu. Üç serserinin kahkahasının yanında beyaz çoraplı prensinin kahkahası parlıyordu, en az çorapları kadar parlaktı gerçekten…
Ama en çok gülen garsondu. Bıyığını kaybetmesine lakin gülüyordu. Amaçsız biçimde atılan kahkahalar Ayşe’nin kulaklarında çınlarken tanıdık bir kıkırdama duydu. Berna’ydı bu, şıllık…
-Beyaz Çoraplı Prens
Hiçbir edebi kaygı taşımamakta. Sadece öylesine, can sıkıntım geçsin diye yazdığım için düzenleme gereği duymadım. İyi okumalar
***
Yoğun stresi üzerinden atmak için geldiği tatilin zehir olduğu günlerdendi Ayşe’nin. Karşısında dikilen üç kıllı maymun suratlı herifin bakışları midesinde garip hareketlere sebep oluyordu. Bir saat kadar önce yediği çok pahalı olan ve adını söylemeyi beceremediği, bu yüzden garsonun yarısı kesilmiş garip bıyıklarının altından gülmesine neden olan, yemekleri kusmak istemiyordu. Adamlara arkasını dönüp yürümeye başladı sadece.
‘’Korktun mu bebek!’’ dedi içlerinden biri.
Ayşe arkasına bakmayı düşünmedi bile. İlerlemeye devam etti. Arkasından ritmik bir şekilde yere basan kundura ayakkabıların sesini duyabiliyordu. Şortun altına giyilmiş ve topuğuna basılmış sivri burun iskarpinler. Düşünmesi bile iğrençti. Gerçekten midesi kusmak için onu zorluyordu. Ama yapamazdı.
‘’Baksana abi, ürkek bir ceylan gibi mübarek!’’ Az önce bebek diyen adamdı konuşan. Attığı öpücüğün sesini duyar gibi oldu. Yüzü buruştu.
‘’Analar neler doğuyor be!’’ Atılan kahkahaların kafasının içinde yankılanmasından be kaçak içki kokan nefeslerin soğukluğunun artmasından üçlünün iyice yaklaştığını kestirmek zor değildi. Adımlarını hızlandırmakla yetindi tekrar, tekrar.
Çok geçmemişti, sadece yirmi dakikalık yürüyüşünün, bazı yerlerde koşarcasına yürümüştü, ardından yolun sonundaki ışık gözlerinden girip kalbine yöneldi. Ağzındaki ekşi tat ışıkla arasındaki mesafe azaldıkça, onunla birlikte azaldı. Onun yerini tatlı ve canlı bir hava kaplamaya başladı. Beyaz atının üzerinde gelen prensi olmalıydı ışığın kaynağı. Bir güneş gibi doğacaktı gecesine, bu gece o geceydi. Tam ihtiyacı olduğu anda gelen hayallerinin erkeği, tıpkı bir prens gibi…
Gözlerini kapattı ve topuklu, kırmızı ayakkabılarını hızla çıkartıp koşmaya başladı. Beyaz atlı prensine kavuşmanın verdiği haz ayağına batan taşların acısını silip süpürüyordu.
Tam prensine iki nefes uzaklık kalmıştı ki gözleri aniden ve kendiliğinden açılıverdi. Bacakları aniden durdu, gözleri büyüdü. Karşısında ceketini sol omzuna atmış bir adam duruyordu. Sap elinde durmadan salladığı siyah bir teşbih vardı. Bağrı açık gömleğinden fırlamaya çalışan kılları ve en önemlisi topuğuna basılmış sivri burun iskarpinleri… Beyaz çoraplarının parlamasını o an için önemsemedi.
Hemen yanında beliren ara sokağa doğru koşmaya başladı. Ayakkabıları elindeydi. Yolu bir caddeye çıkınca durdu. Göz ucuyla geldiği sokağa baktı. Ne yolunu kesen üç adam ne de beyaz çoraplı prensi yoktu arkasında. Elini duvara dayadı. Midesinde çoktan unuttuğu hareketlenme yaptığı kısa maraton koşusuyla birlikte zirveye ulaşmıştı.
Kustu. Çıkardığı yemeklerin arasında bıyık vardı. Garsonun kesilmiş tarafı gibiydi. Midesi tekrar hareketlendi. Tam tekrar kusacaktı ki, kahkahaları duydu. Üç serserinin kahkahasının yanında beyaz çoraplı prensinin kahkahası parlıyordu, en az çorapları kadar parlaktı gerçekten…
Ama en çok gülen garsondu. Bıyığını kaybetmesine lakin gülüyordu. Amaçsız biçimde atılan kahkahalar Ayşe’nin kulaklarında çınlarken tanıdık bir kıkırdama duydu. Berna’ydı bu, şıllık…
-Beyaz Çoraplı Prens
